Emo Fysk Sudergård

poëzie

over de grenzen

dat mijn jonge tijd vergaan is
lees ik nu in duizend ogen
waar middenleven op het netvlies ligt

naast de haren die in jaren
kleur en honkvastheid verloren
staan de afdrukken van voeten
omzweemd van ooit een witte waan

een kind zegt klein van mij te zijn
terwijl ik ermee speel
alsof ik ooit een vader was
in stilte van momentopnamen

wanneer dan koperbellen tinkelen
met geur van verse sneeuw
reikt plots de wereld over alle grenzen