Veilig haven 
 
Havenarmen dragen hoop  
grijpt de oren van een varensgast 
die na zo lang de grond weer vast 
 
onder de blote voeten voelt. Golven slaan 
nog door het lijf waarvan de huid  
getaand en door de zee gepekeld is.  
De pikbroek sjort het jak wat strakker

 

om de tors en biedt tegen de wind  
zijn kop om leeg te waaien. 
Bij de stoel van God brengt hij de 
woorden weg waarmee een overlevende  
 
zijn eeuwigheid ontloopt. Dan kust  
een vrouwenmond de tranen los van het gemis 
dat zich vergeten had. Het huis herademt.