Ons huis
(vertaling van mijn Farsi gedicht
“Khaaneye Maa”)
Je hebt gelijk
Jouw huis had -behalve mij-
Nooit de geur van een andere bloem
gesnoven
Nooit de prostituees van twee straten
verderop uitgenodigd
Nooit vreemd gegaan
Nooit iets beters
Bezocht
Het lag allemaal aan mij
Ik,
die niet alleen bloemen bij de oude tuin
geplukt heb
Maar ook een vluchtige blik
op het tuinpark van onze nieuwe buren
geworpen heb
Maar schat,
Dit alles omdat
Onze eigen huis geen tuin had.
Mijn stad
Mijn stad…
Oh…
Is de stad van theatrale rollen
Niets is
Zoals het moet zijn, niets.
Ik speel als de dichteres
En draag gedichten voor.
Hij speelt als de gedichtenliefhebber
En leest een gedicht door
Een andere
Speelt de rol van begrijpen
En een andere
De rol van niet begrijpen!
“ik” kom!
Speel de rol van mij vandaag
En niet alleen één dag
“ik” kom, en laat ons tot de laatste dag
Geen rollen meer spelen.
Maar ik
snak naar…
Zoals je daar zit
Twee banken verderop
Kan ik me het leven als je haren
voorstellen
En ooooh wat is het fijn
om aan je nek te zitten
Je huid
te voelen
te betasten
En als je je omdraait
en glimlacht
alsof je mijn imaginaire kus gevoeld
hebt
kan ik de perfectie van mijn leven
proeven
daar!
Aan de rand van je
lippen
en als je weggaat
met je rugtas op je rug
neem je mijn ogen, mijn blik
aan je groene tas hangend, smekend
weg
oh die verdomd groene tas
die overal blijkt te kunnen zijn
bij jou
of bij ieder ander
in de trein, op de weg, vanuit het raam
van mijn kamer
vind ik mijn blik
geplakt
aan de
groene tassen
totdat de
eigenaren
zich
omdraaien
en mijn
gezicht zich terugtrekt
want ze
bezitten niet
de
krullen
aan het
eind
van ieder
haarpluk,
of die
donkere diepte
van je
ogen
en de
mond
die zich
uitrekt
om mijn
naam te roepen
“Farinaz”
Ooooh wat danst mijn naam mooi
op de noten van de muziek
van je stem
en in mijn zoetige dromerigheid
volg ik je woorden van bittere smaak:
“we kunnen niets meer dan vrienden
zijn”
Farinaz Aryanfar, campusdichter 2008
