ZÓMMERS
't Lèkt hást n'n
vergèten dróóm,
dè speule in en bij de
stróóm,
zólang die gloeiig
hééte zon
'r dag nao dag te
stóme ston.
Wa poelieje en
pótjebaoie
of emmers vol
rivierzand laoie
um 'nnen bèreg van te
maoke
zódè de stróóm
verstopt zow raoke.
En vur d'n tèèd die
dan nog restte
ginge we èfkes mèskes
pèste,
dur ze, as èchte
wátterratte,
mee haffels wátter nat
te spatte.
Tot we voldán op hùis
án ginge,
d'n honger zaot al wa
te wringe.
Lichtelijk wochtte ons
daor dan
'n laog nuw èrpel in
de pan.
Ik zou dè nooi hebbe
gemist,
'n pan nuw èrpel war
'n fist,
krèk as dè speule in
de stróóm.
't Lèkt hást n'n
vergèten dróóm.
WIJNTERS
In vorse snúw úrre
ravotte,
de kóu durdringend in
oew botte.
Toch ùtgerekte
vreugdekrete
en van gin stoppe
wille wete.
De ijsbaon lag 'r
blinkend bij,
schón koppels schátste
zij án zij.
Die baon war enkel vur
de gróóte,
wij klótte mèr wa án
op slóóte.
Ók slibberde we op de
straot.
In onzen bùik wier 't
rap laot,
zodè we mèr op hùis án
deje:
enkel plezier, hást
niks geleje.
Ons moeder hai de
èrpel gaor,
en makte veul petazzie
klaor.
As wolve viele we dan
án,
ze war zó leeg die
gróóte pan.
De kachel loeide in de
schóuw
en niemes hai 't toen
nog kóu.
Ons moeder stopten ons
in bed,
d'n ursten dróóm was
mee án zet.
BESCHÙIT MI MÙISKES
't Was dik zat
beschùit mi mùiskes,
bij vurkeur in de
klènste hùiskes.
Ze hán daor nie de
minste hinder
van wir 'n kiendje
meer of minder.
D'n tiende was amper
'n jaor
of d'n èllefde zat al
klaor.
't Was nog krèk nie
alle wèèke,
dè we kiendje ginge
kèèke.
We zage 't mùrmel in
de wíeg
en 't begon, 't gróót
gelíeg:
't is 'n wonder van 'n
kiendje.
't Is 'n mèske, zeg
mèr Mientje.
Zeg nou 't kiendje mèr
gedag
en dè 't rap gróót
worre mag.
Ons moeder mee de
krommen èrem,
zo hield't in de búúrt
wa wèrem.
Ze was mistal ók dik
tevreje,
as wij 't wir hil
stillekes deje.
Dan krege we beschùit
mi mùiskes,
't mist nog in de
klènste hùiskes.
BEWAORSCHOOL
As kiendje van 'n jaor
of vier
belèèfden ik 't
schoolketier.
Nao al dè zitte in die
banke
kon ik 'r dik bekant
van janke
wanneer ik bùite in de
zon
vur èfkes vrijùt
speule kon.
In zeg 't, nog gin hil
ketier
hadde we dan volop
vertier.
Mèr al te rap moes ik
nó binne
en kon 't lije wir
beginne.
Knippe, plèkke en
liekes zinge,
ammel van die dooi,
saai dinge.
Veul liever keek ik
dur de rùite
nó de beum en de
vogels bùite.
Ik liep hier tegen
unne muur,
ik was 'n keind van de
netuur,
dè altij mèr nó
vrijheid zocht
totdè 't wir 's bùite
mocht.
Ik ben daor enkel mèr
bewaord.
Dè heb ik gèèr wir
ángekaort.
LIRRE LÈÈZE
Zoas dè toen gewónte
was,
ging ik dur nó de
urste klas.
Dur alle letters án te
wèèze
leerden ik hást van
eiges lèèze.
Ik geleuf dè dè 't
schónsten is
dè me ooit al
overkommen is.
't Hi mij altij deugd
gedán
dè t'r ooit letters
zèn ontstán.
Zó hai ik in m'n
alling lèève
veul vurdeel van 't
kanne schrèève.
'Strak verlèèsde hil
oew verstand',
zee ons moeder as ik
de krant
wir 's van veur nor
aachter las.
Was ik soms van 'n
ander ras?
Dè toen de basis wier
geleed
vur alles wa ik denk
en weet,
dè is vur mij nie mir
de vraog:
ik lèès en schrèèf nog
alle daog.
Dus zeg mèr dè de
urste klas
vur mij 'ne goeien
umslag was.
D'URSTE KEMUNIE
Ik hai 'n gééf
kemuniefist,
of heb ik me daor in
vergist?.
Al weet ik 'r nie veul
mir van,
't lèèft toch nog zó
meej en dan.
Peter en meter kwammen
án,
um mee ons nó de mis
te gán.
Opoe en opa van
wirskante,
twéé óóms weet ik nog
en 'n tante,
mèr hil de rèst is me
ontgán.
'n Schón, nuw pèkske
kreeg ik án.
De kerk zat al hást
himmel vol.
Ik kende m'nnen èige
rol
hil góed en 'r ging
niks verkeerd.
Ik hai m'n zaakjes
góed geleerd.
De stoof wier lekker
opgestókt,
ons moeder hai wir
góed gekókt.
Ik kreeg van alleman
wa géld,
ik heb 't dik zat
naogetèld.
't Was 'n rijk
femiliefist,
ik hai 'r nie gèèr
langs gevist.
KEINDERANGSTE
Op 't middernaachtelek
uur
'ne zwarte schaduw op
de muur
en wa geritsel onder
't bed,
daor heb ik trillend
op gelet
as ik nao unne kaoien
dag
van alteraotie wakker
lag.
M'n bruurke joegde nie
op stang,
die was van hèl noch
duvel bang.
Ik hai al rap 'n
slèècht gewete
as ik erges án hai
gezete.
M'n bruurke zat 'r nie
zó mee,
wa de pestoor d'r ók
van zee.
Al biechtend hittie
nooit vertèld
hoe 't 'r echt mee was
gestèld.
Mèr ik beleed dan
braaf m'n zonde
die vorts plèchtig
wierre ontbonde.
M'n bruur was van 'n
ander ras:
'Of ik soms gèk
geworre was.'
As kiendje was ik hil
rap bang,
't donker joeg me al
op stang.
SNUUPKES
Wor snoepte we as
keinder van?
Ánlaoisels ùt de
puddingpan
en kermeskéérskes án
de heg
of vorse zúrring langs
de weg.
'Ne vinger in de
sùikerpot
dè mochte nie, ók nie
van God.
Ons moeder hai 'n
kuukjestrommel
en onderin zat dik wa
rommel,
'n hupke krùmmels,
zogegeed
en hij die vindt, is
hij die eet.
Mèr sommers was 't
potvertèère,
sùikerappel en
jutepèère,
èrbezies, rooi en
witte besse
vol sap um oewen dorst
te lesse.
De wijnters warre
mistal schraol,
'n zonder zúút mèr
kaol verhaol.
En sinterklaos kwam mi
de boot,
z'n zakke vol mi
pèpernoot.
Ik von 'r hillemal
niks án.
Kerskransjes nog en't
was gedán.
MISDIENER
Alzelèève vrúúg
opgestán:
't hi me nooit gin
kaod gedán.
't Was 'n hil schón
erebántje,
al gaf 't nie veul in
't mándje.
Bij brùlleft en
begraffenis
dokte die mense nogal
's.
Mèr vur de rèèst was't
èrremoei:
noem slaop en kóu mèr
groeien toei.
Ik hurde mistal bij de
brave
en deej 't dus mi
overgave,
dè diene van de urste
mis,
al was't nooit 'n
belèvenis.
Wa hil óuw vrouwkes in
't zwart,
daor ging die mis dan
mi van start.
Ók de pestoor was al
op jaore,
al zouw ie 't nog hil
lang klaore,
want de pestoorsmeid
hiel 'm kort.
De pasterie leek wèl
'n fort,
daor voerde zij alléén
't woord:
vandaog wurt hier
niemes gestoord.
VEUGELTJES ZÚÚKE
Van marhanne, èkster
en kraai
kreegde 'n hil
fesoenlek aai.
Dik hadde w'r 'n
twintig van,
die sloege we vlot in
de pan.
Ók de aaier van ùil en
dùif
bakte mee in de malse
strùif.
Van vinken en van dè
klèin grut
wiste we, min en meer,
't nut.
Die nesjes liete we mi
rust
en dè deeje we hil
bewust.
't Blaauwpíeperke legt
'n aai
dè blaauw is as de
lucht in mai.
Dè van de dùif is
haogelwit
hoewèl 'r dik wa vùil
op zit.
Dè van d'n ùil is
kogelrond,
dè van de klúúter
nogal bont.
Van vogels wouw ik
alles wete.
Durum heb ik nooit
stil gezete
en hil veul vur oe
opgeschreve,
mist dur de moedertaol
gedreve.
SINTERKLAOS
Ik heb 'r nooit wa án
gemist,
't was vur ons ók nie
zó'n fist.
'ne Sinesappel,
pèpernote,
en as 'r nog wa
overschote
hil meschien 's 'n
sùikerbisje.
't Was 'n èrremoeiig
fisje.
Zó flak nao d'n
órlogstèèd,
wou diëe goeie man
niks kwèèt.
'nnen Borstrok of 'n
par zokke,
durvur wou ie nog wèl
's dokke.
Vur spulgóed hai ie
nooit 't gèld,
zó warde hil gaauw
ùtgetèld.
As ik dè tegesworrig
zie
dan geleuf ik m'n óge
nie.
Dŕ moete batterijen in
anders is 't vort te
min.
En wa 't kost dè zien
we wèl,
gewóón is nou nie mir
in tèl.
Ze doen vandaog d'n
dag mèr raok.
Is dè vur jong wèl in
d'n haok?
BÓERREWÈREK
D'r was altij wèl íet
te doen,
hèlepe deede ùt fesoen
en mistal ók umdè 't
moes:
ge hád wir ginne goeie
smoes.
We warre nog mèr van
die aope
toen we al hielpe
èrpel raope.
Op bèij oew knieës in
't zand
goide we èrpel in de
mand.
'n Gruupke was dan bij
mekaor,
en saome spulde we 't
klaor.
As we zó úre han
vortgedán
kwam de boerin meej
ète án.
Hil dik was 't dan
boerrebróód
en van die ham mi wit
en róód.
We schaften onder
'nnen eik
en vuulden ons vur
èfkes rijk.
Nou rooie ze mi 'n
mesjien
en dè is nie um án te
zien.
't Moet vort ammel in
't gróót,
en ginnen tèèd vur ham
en bróód.
