|
|
|
poëzie
Max Mozes 1
Veertien jaar was ik en sterk niet geschikt voor de augurken. Dan restte het echte werk, zwoegend in het zweet, 55 gulden per week, zwart dat wel, daar bij Max Mozes de oud-ijzer-jood.
Aan de achterpoorten van de industrie hield hij nest voor de vrije jongens van het Vorstengraf. Neerstrijkend af en aan als aasgieren vanuit de Osse hei met hun wagenbakkies vol metalen en oud papier. Max wist hoe het afvalspoor in de economie te verzilveren.
En ik voelde me een cowboy, met de kampers mee naar hun kampement waar de moeders de eigen wetten bewaarden en de mannen de handel en wapens.
Ik reed op hun paardjes en schoot konijnen in de eikenwal en altijd was er taart en snoep en echte cola. En wist mij vanaf toen beschermd door hen als er ooit iets zou zijn.
Thuis kreeg ik andere vriendjes aanbevolen en beloofde mijn moeder naar ook zo’n pretpark, maar dan echt en duur, te gaan.
|