Hans Manders

April

 

April! Het leven lijkt een fraai festijn

Van blauw en groen. Wat dood leek komt tot leven.

De winter lijkt voorgoed voorbij, verdreven

Omdat de lente sterker bleek te zijn.

 

De wereld lijkt ontdaan van haar venijn.

Tegen de kou die huid en hart liet beven

Is, net op tijd, een medicijn gegeven,

De lentezon is zalf voor oude pijn.

 

Ik weet het best: de lente duurt maar even,

Wat nu gaat bloeien sterft weer op termijn.

Toch voel ik mij nu als een zwaluw zweven

En lijkt er aan mijn vlucht geen eind te zijn.

 

Zo wil ik deze lentemaand beleven

En koester dus elk vleugje zonneschijn.