Hans Manders

November

 

November is als wennen aan de nacht

Die steeds meer aan de dag begint te knagen

En stilaan aan de stoel probeert te zagen

Waarop ik mij voorheen toch veilig dacht.

 

Een dag begint voortaan op halve kracht

Dus moet je ’s morgens duisternis verdragen

En voor je ’s avonds thuiskomt dezer dagen

Is licht alweer door donker omgebracht.

 

Dit is de maand die ik het meest veracht,

Waardoor ik somber word en zelfs bij vlagen

Mij overgeef aan luide jammerklacht

Alsof ons lot maar amper valt te dragen.

 

Ooit krijgt de nacht ons blijvend in haar macht,

Het lukt me niet dat beeld nu te verjagen.