|
|
|
gedichten
de achtertuin
ik neem je mee naar mijn achtertuin daar is de blauwe lucht van jou zwaaien bomen over je hoofd zwemmen vissen in de lucht groeien bloemen door je heen
daar ben jij omsloten door het groen van de wereld en van niemand
voor N.
pas op! ze breekt als je haar aanraakt zachtjes! en niet te hard kijken want dan zal ze trillen als een dunne bloem bij plotselinge wind
laat haar maar gewoon en vraag haar niet gelukkig te zijn
wees blij om haar schoonheid al kan ze zelf niet meekijken
de martelaar
hier ben ik verdeel me dobbel vecht om mij laat niets over
gothisch gegriezel
ze nam me mee de nacht in rond de lakens duisternis die steeds dichter ons omringde en tijdens het spel mij als klauwen bij de strot greep
symfonie
donkere wolken zon op de kerk kolkende bomen dansend op Mozart hemelse hel helse hemel
blij dat ik zie van achter het raam
voor Thomas
ergens loopt hij een stukje van mij mijn gouden ventje hij blinkt hij glimt kijkt en kijkt helder en fris hij ís
zielereis
leven; aan de dood gegeven ogen leven; aan de dood gegeven beweging uit de dood groeiend stof
terwijl alles om hem heen beweegt ziet de ziel wat hij ziet en zwijgt
tot ze ooit de ogen teruggeeft en het geheim stom achterlaat
memoire
in het huis spookte het maar ik was kind en voelde zo diep dat ik het niet zeggen kon
wie waren het? wat deden ze?
ik dacht wel eens het was de wereld van grote mensen die ik niet zien kon maar die gonsde aan de periferie van mijn volwassenheid
opgebaard
als je eerder gaat dan ik zal ik je lijk aanschouwen mijn god wat zul je stil zijn in je niet-zijn maar je beeltenis in haar verschrikkelijk zwijgen zal schreeuwen in mijn hoofd
uitgestrooid
mocht de dag de nacht het uur ooit komen hoe zal ik weten of je nog leeft ergens buiten mij
laat bladeren ritselen wees een klank op de wind zweef om me heen als mist zink neer in mij en rijs in mijn gedichten
|