Wanneer treinen stilstaan

wanneer treinen stilstaan

dan doven de ‘lichten’

is de langste einder

gestreden, languit

versplinterd het

leven, frontaal

is de klap, doffe

mensenscherven

dwarrelend vol leven

van hen die noodlottig

verdwenen draag ik bij me

in minder dan één * seconde

in stilte, in shock, tot aan die gil

…terug in de realiteit, die op dat-

zelfde moment verdween, telkens

weer als de trein van leven stil staat

volgt er ‘n doffe klap van getuigenis:

‘op de bovenste ladder van de ‘trap’

gegil, gestamp, geworstel, en dan is

het: oorverdovend stil na de storm

stilte als teken van voorbije leven

razend stille emotie, hoopvolle

angst van ongeloof, stilleven

de brokstukken overzie ik buiten het kader, onmacht

alsof er niets gebeurd is, de greep van het leven

houdt mij zo in dit moment vast, onnatuurlijk

wist het spoor de ladder van mijn leven

is de rails in mijn geheugen gekromd

alsof het mijn eigen levensval was

zie ik mijn geheugen even terug

verlicht de tijd zich zachtjes

als de treinen stilstaan

en ik weer voorbijga

aan de einder van

een leven in

respect