Herbert Mouwen

De vingers van Vincent

De kraaien zijn ontelbaar, het korenveld

is onmetelijk, de lucht beweegt, de wolken

verstoppen de vogels - In zijn laatste dagen

geworteld is hij aanstootgevend, zelfs

door droefheid en oneindige verlatenheid

afgewezen, is hij rebels, een gekooide

vogel in de rui - Hij schildert niet, hij kruipt

in de verf, beweegt zich over het doek,

op zoek naar het andere licht, verbonden

met het boerenvolk aan de aarde, met zijn

handen die wroeten, met zijn vingers die

als druipende penselen de verf opbrengen,

zo woest werkt hij in de mangelkamer,

met het klamme zweet in zijn liezen - Dan

heet het zijn oorkonde, maar hij blijft voor

altijd toegewijd, de dagen lijken te lengen,

het zijn apostolische tijden voor de maaier -

De ziel van een pauwoogvlinder, nog wat

cipressen en pijnbomen, terwijl de dagen

verkillen in geel licht van de zonnebloemen,

handgemaakte dagen die erkenning vragen