Herbert Mouwen

Het Lissabon van Camoës

Ik beweeg me door de woordenregen

van een heldendicht over ontdekkingsreizen,

schuil onder een scherm van afhangende

bougainville, luister naar de Rio Tejo,

zie in mijn verbeelding een oude vrouw

met bloemen die in haar handen groeien

In haar schoot rust een wilde zee, in haar

ogen varen boten uit overzeese landen

nog immer af en aan - Ik mag haar strelen,

lees ik - De huid van deze havenstad drinkt

mijn zweet, de stem van de benedenstad

en het lied van de rivier resoneren vreemd

in mijn lichaam, de geuren van in het zwart

geklede weduwen slaan dood op de stenen,

nauwe straten ademen met moeite mijn

schokken der herkenning, op blote voeten

ga ik door de verstikkende stegen, ik ontwijk

de bedelaars zonder moeite, de losse stenen

op de grond die ik steels met zachte hand

verwijder, voelen nochtans scherp aan