Herbert Mouwen

Moeders dood

Langzamerhand woonde ik

weer in haar, maar ik kon

van binnen uit haar gerimpelde

huid en haar knoestige handen

niet voelen, niet zien hoeveel

tijd al in haar zat Vanzelfsprekende

dingen groeien immers door,

ook een boom van een vrouw

Hoogstens was de speelse

echo van die jonge spechten

aan de buitenkant voor haar

wat spichtig en ongewoon,

maar binnenin was dat spel

allang niet meer gehoord

En nu, hoe ze daar ligt: geveld,

door een blauwe bliksem

gespleten, ben ik naar buiten

gekropen, verbaasd om haar heen

gelopen, heb ik met een rimpelig

geweten afscheid genomen,

op afstand haar ringen geteld