Herbert Mouwen

Onverzettelijkheden

Altijd maar de rozen die op

stokken bloeien, altijd maar

de ondoordachte vragen van

liefde, altijd maar de hond die

een gat in de dag slaapt en in

het avondrood de kleur van je

lippen herkent, altijd maar de

nieuwe morgen die nauwelijks

lijkt te beginnen, altijd maar

het droeve, verpakt in brokkelige

zinnen, altijd maar de broze

blik in je avondogen, altijd en

altijd maar dat doodse, ach luid

toch eens kloek de dag in, want

klokkentouw kent geen knopen