Ilse Steel - 2 gedichten (2 december 2003)

Mefisto, de duistere kracht

Met zijn tot luisteren dwingende stem
houdt Mefisto zijn monoloog.
De ander verschrompelt onder zijn betoog,
gereduceerd tot een minderwaardig individu,
verdwijnt de vrijheid op vleugels van angst.

Woede, hoogmoed en waanzin
gaan hand in hand,
het duistere kwaad koesterend
op de plaats van het hart.
Zelden bewogen alleen door de eigen macht.

Zich voortbewegend op de kronkelige paden
van de geest wordt hij een vreemde
en nooit meer herkend.
Een dolende ziel  met de behoeftes
van een levend mens.

De haat opgeborgen in een donkere kamer,
waarvan de deur wijd openstaat.
Een demonisch vuur jaagt door zijn aderen
en verteert zijn ziel, verworden tot wat hij is,
een karikatuur van zichzelf

Gevangen in het eigen web kan hij geen kant meer uit,
totdat eeuwige duisternis hem volledig omsluit.
Voorbij, het vuur gedoofd, weg leven, weg hoop.
Mefisto's leven op aarde,
een gordiaanse knoop.

---

Naam

Wie heeft mij een naam gegeven,
zodat ik kan voortbestaan.
Mijn huid het huis waarin ik woon,
doch mijn ziel brengt mij tot leven.

---