CuBra

 

 

Dook
12 gedichten


 

 

onbewandeld

gangenstelsel

 

verhaal

sluipend

uit het duister

 

silhouetten

donkere gedaantes

geduldig wachtend

in strijklicht

opkomende maan

over verstild

landschap

 

afwezigheid

die niet opvalt

 

kansloos

fantasie

van dadendrang

 

 

___________________________________

 

 

gat in je hart

zo diep

pikdonker

valt niemand erin

 

goedmoedig draak

rust lui daken van de stad

spuwt krachtig

vlammende vuurstraal

vriezende winternacht in

 

witte maan kristalliseert

de vonken

die dwarrelend naar aarde

alles bedekken

 

wanneer de nacht

voorbij is

weet niemand

dat zij bestaat

dichtbij

 

 

 

___________________________________

 

 

verkleed

naakte botten

 

diegene

ooit geweest

 

 

___________________________________

 

 

woorden klimmen

moeizaam

uit mijn pen

 

film van mijn leven

ingekaderd door

beslagen ramen

 

nooit gebeurde geschiedenis

 

verlamt door wanhoop

opent deur

naar betere toekomst

 

slaan armen

als mantel gevouwen

om mijn lichaam 

 

 

___________________________________

 

 

droomhuis

 

droomhuis

uittorenend boven

verdwaalde wildernis

 

op onzichtbare scheidslijn

liefdevol toegedekt

met gedempte ademhaling

 

onuitputtelijke fantasie

rukt zich los

van alles verlammende angst

 

 

 

___________________________________

 

 

waarschuwing

ontfutselt aan

ingewortelde discipline

 

atmosfeer

van ingeklede

zelf genoegzaamheid

 

traag trekken

loodgrijze wolken

langs gitzwart firmament

 

zijde zacht

valt geruisloos

smetloos wit

glanzende lijkwade

over mijn

eerdere ik

 

 

 

___________________________________

 

 

windvlaag vol met geur

sputtert tegen

bedompte ruimte

 

adem in ritme

als deining van schepen

op open zee

 

gat in geheugen

strand op zandbanken

van een ver verleden

 

om me heen slaand

loop ik op dingen

naar het begrijpen

 

 

 

___________________________________

 

 

zand

verbergt

woestijn

 

vervagen

korrels

grenzen

 

belooft

water

trouw

 

aan

de

zon

 

 

___________________________________

 

 

dichter als gras kan ik niet kleuren

paard zet voetstappen in de sneeuw

zichtbaar wordt afgedekte diepte

 

tegenstellingen weven web tot evenwicht

afdak tegen beter weten

over alles open ligt

 

diepte bereikt haar einde

trekt teugels tot stilstand

om te zien

 

 

___________________________________

 

 

wazig blauw schijnsel

netwerk licht en donker

 

gaan door matbleke lucht

vage vlagen

van weldadige stilte

 

onhoorbaar schuifelen zinnen

zwanger van strijdlust

tegen bedampte ruiten

 

trekken telkenmale

trefzeker   strepen

 

zie dan

die achter mij staat

 

 

 

___________________________________

 

 

zal ik zwijgen

 

bedenksels van het brein

ondergedompeld

in buitensporigheid

 

smalle kantlijn

binnen

verwarde beeldtaal

 

wist ik beter

 

zou ik zwijgen

 

 

 

________________________________________

 

 

dansend op spinrag

 

dansend op spinrag

ben ik

op de scheidslijn

van communicatie

op zoek

 naar woorden

om niets

te hoeven zeggen