John van der Drift - 2 gedichten

---

 

in de trein 
gezichten
vergezichten
de stille verte
zonder haast
de voorgrond
 dendert, raast
 

zij verdiept zich
in een boek
hij kijkt niet echt
naar buiten
bestudeert haar fijn gelaat
dat spiegelt in de ruiten
 

vreemd vertrouwde lijnen
genegenheid welt in zijn hart
zou hij haar aandacht trekken
vragen hoe laat het is
als start?

n e e

 dit moment moet langer duren

wat is ze mooi

ze schikt een haarlok

 gracieus

 

de trein remt af, hij is er

blijft toch zitten…..

 heeft geen keus

 

het fluitje van de conducteur

het dichtslaan van een deur

gevolgd door lichte schokken

de trein is weer vertrokken

 

dan schiet door zijn hoofd :

moest zij er hier misschien ook uit

en is zij verder gereden

omdat zij maar al te graag

in stilte wordt aanbeden?

vanzelf
 

grondig is de aarde
in het donker toedekken van zaad
in het vochtig en warm omhullen
zodat het harde kaf verzacht 
als vanzelf loslaat
en de kiem de ruimte krijgt
 door het vieren van zijn kracht
zijn bestemming te vervullen
 

aardig is de grond
voor het allereerste worteltje
dat het zonder vragen voedt 
en als een moeder voor gevaar behoedt
tot er een stengeltje ontstaat
met zo'n intens verlangen naar het licht
zo'n sterke wil om boven te gaan kijken
dat de grond uit diep respect
vanzelf begint te wijken

---