|
|
|
gedichten
Wachters
Geworteld in het vlakke land, je kop omhoog. Fier hout kronkelt zot in je verwarde takkenbos, je lange tenen opgetrokken
alsof je van iets bent geschrokken. Zoveel afgerukte armen, ontsnapt aan een vlammenzee, zoals jij zijn er hier veertig, met basten gescheurd door CO2.
Ik zou geen schone lucht meer maken, mijn schaduw laten janken als een hond pissig door de straten zwerven, tekens in
de muren kerven, mijn afgebeten staart als open wond. Kon ik maar zo onverstoorbaar het leven dragen, zuurstof baren.
Hier ben ik thuis roept de koekoek, kwaken kikkers, sluipt een das. Hier wordt op mij gewacht.
(Gedicht geschreven voor de stichting Stadsbomen Tilburg. Klik hier voor de site)
|