|
|
▼Inhoud
|
gedichten
Nicky's duin
kraaiend wervelend en draaiend tuimelen de woorden door de kom van het duin
kinderpret en meisjeskreten, onzinnig op het gehoor, waaien ongestructureerd langs het duinzand naar benee waarop zij bolderend neerwaarts gaat om de woorden weer te helen
vele jaren later staat een man met kleinkind aan de voet van het hoge duin. weet je nog?, vraagt hij geamuseerd, dat je duinlopen hebt geleerd en daarboven woorden riep die verwaaiden en verdraaiden waarna jij naar beneden stoof om al die woorden op te rapen?
zal wel!, zegt de jongeling en vervolgt dan stom verveeld haar eigen witte pad
ze heeft het wel gehad met opa’s beeldende herinnering.
Egotrip
het rommelt diep en dwarrelt duister in mijn hoofd; ik ben roesteloos, dwarrig. ik ben gewoon de weg weer kwijt.
mijn geestelijk helper kan mij helpen dus ik bel maar naar zijn nimf. ik ben weer verdwaald, meld ik vrij nuchter, heeft Frans nog wat tijd voor mij?
wanneer ik op zijn divan ben gelegen loop ik door mijn leven aan de hand van diepte vragen. na de zwijgzaamheid aan het einde, stelt hij de diagnose: je ego is verloren en je lijden lijkt verdiept, verder dwalen is uit den boze. ik zie je op mijn zoldertherapie.
daar zitten we dan met ons twaalven allemaal geknield, geknecht en zelf verloren. namen worden geteld, vragen worden gesteld en blijkt dat geen van allen het rechte pad nog weet te sporen. plots roept een vrouw : “ik wil met je vechten! ja, ik breek je af!” “maar ík wil helemaal niet vechten!” tracht ik haar bloeddorstigheid te stillen. “als ik wil gaan vechten, is dat ook mijn graf. ik ga wel boksen, worstelen of desnoods rennen bij de atletiek!”
de heilwaker echter knikt bemoedigend. ik spríng als een leeuw naar voren, breek een bril, verscheur papier en begrijp dan de clou.
Frans wijst mij de deur, kijkt mij aan met één blauw oog, bekraste wang.
“je hebt het dus begrepen. dan kun je nu wel gaan.”
Stormwind
de wind raast de boom kraakt de tak de twijg het blad zij buigen
de zon verschijnt het grauw verdwijnt de tak de twijg het blad zij juichen
Passage
in het niets staat een schrale slagboom neer gehouden door een ver verroeste draad.
links staat niks rechts is niets te bekennen enkel wat bosjes en verlaten wei land
alleen twee borden daar bezij, die betogen “verboden toegang” en “pas op voor de hond” net zo zinloos als het overwoekerd overpad.
verbijsterd vraag ik mij af waartoe dit leidt. alleen het stoďcijnse cherubijntje bij het roestend koord wekt de schijn van zekerheid.
Aftakking
wit. de muren wit, de deur is wit, het bed en sprei zijn wit zelfs de stoel waarop ik zit. alleen de lijsten van de doorgang zijn zacht geel.
in het bed lig jij, mijn vader; wit gezicht op het witte kussen en je bent zo klein, kwetsbaar, comateus. moeizamer kan een gesprek tussen vader en zoon niet zijn.
na een witte stilte van een minuut of wat waarin jij soms reutelend een levensteken geeft: spreekt u maar, ik luister. weifelend begin ik mijn leegte te vertellen, hoe ik een vader heb gemist, en het bittere gevoel of jij mijn bestaan hebt betwist.
nooit lag je hand op mijn schouder, kreeg ik een opbeurend woord, wel het heft van je eetmes als een hamer op mijn hand omdat je werd verstoord. ook begrijp ik niet dat jij mijn verdriet afdeed als “lachertjes” terwijl jij zelf als zoon te horen kreeg “ach, hij is de schlemiel van de familie”.
begrijp je dat ik het niet begrijpen kan, al doe ik nog zo mijn best. maar ik kan praten als Brugman, zwetsen als Zeeman, jij blijft hier stil wachten op wat komen gaat. het is of ik praat tegen een televisie waarvan het geluid uitgeschakeld staat. wat ik maar wil zeggen, pa, waarheen je gaat, ik houd van jou.
het witte gezicht draait zijwaarts op de lelieblanke hoofdsteun. ik loop naar hem toe en zie, voor ik hem kus, dat een traan rolt over zijn neus. hij rochelt zacht alsof hij lacht. zacht sluit ik de witte deur.
Eindtijd
krabbend aan mijn achterwerk en pulkend aan mijn teen zit ik rusteloos te wachten op het einde van de tijd. ik lees lusteloos de kranten terwijl het herfsttij zachtjes naar de winter glijdt
er wordt aangebeld. twee adventisten staan in zondagspak als heilverkondigers voor mijn deur. tweestemmig, maar eenduidig, vertellen zij dat de dagen zijn geteld. is er al verteld wat er dan gebeuren zal met mij? benieuwd of ik nu vernemen zal hoeveel dagen ik nog af kan tellen, maar daarover houden zij stijf hun mond. de diepste stem vraagt meelijwekkend of ik mijn bestemming ken, de plaats in het hemels paradijs waar een eeuwig leven wordt beloofd.
Jezus, daar zit ik niet op te wachten zo’n leven van een eeuwigheid. dank u, geen belangstelling, verder veel succes! ik sluit de deur nog voor de voet van de zwaar prekende op de dorpel prijkt. ik heb geen reserveringsnummer maar toch wil ik weten waar dat paradijs nu eigenlijk ligt. op mijn routeplanner tik ik “paradisum” in en hoor achteloos “uw bestemming is bereikt”.
|