|
|
|
gedichten
's Avonds
De zonneschijn doet pijn aan mijn ogen het lijkt de bedoeling samengeknepen rijd ik achterlangs de duinenrij.
De avondzon verdwijnt zo snel, een donkerte wrijft zich langs de leuning van de stoel waarop ik gezeten ben.
Diep is de nacht, hier is van vuil licht geen sprake zwart omringd zoek ik het sleutelgat om daarin te verdwijnen de laatste ruis langs mijn goed is reeds lang geleden vertrokken de weg die de dorpen hecht is stil en verlaten op nog een keer na: de nachtbus brengt de laatste mensen thuis binnen is het aangenaam toeven met de klok die zachtjes zijn enkele uren slaat.
Alleen de krekels doen hun best de stilte te breken het lukt ze niet, ze zijn een onderdeel ervan.
|