Olaf Douwes Dekker

elke avond

elke avond met de hond zie ik haar zitten,
rechtop, altijd dezelfde stoel, dezelfde blik     
ze kijkt niet op of om en geeft geen kik
en heeft zo niemand meer om op te vitten

wat zich herinnert zit in dat gezicht gegroefd
peinzend in die kamer vol trofeeën van weleer
roerloos wachtend op die ene allerlaatste keer
dat haar geduld niet langer wordt beproefd

in half duister rookt ze kalm een sigaret - de
rook hangt zwijgend om haar heen - vergaan
in haar wereld van zelfvernietigend verzet

de gordijnen open, ze staart de beeldbuis aan
als in gebed, de eenzaamheid te kijk gezet
- ik vraag mijzelf er niet meer langs te gaan

Uit: ‘verlangen’ (2000).