|
|
|
gedichten
de vos en de winter
kleur ligt in gebreke en onder een koudedeken van winterrag dit binnenveld bezweken, toch jaagt diep weg een rode vlam spiegelen we inbloeds nog de vos
carbon
met mate geef ik prijs breken mijn lippen bewijs van wat in het stratennet van bloed en adem ligt
braaf zoals ik binnen de lijntjes man werd, kleurde de wolken met blauw het hoge gras met groene krassen kind
alleen geworden ring ik mijn woorden in de koele til op het dak van de flat waar ik woon tussen het leven door hier ben ik duister thuis
toch voel ik, juist in het zachte winterlicht zal ik verbleken van de nacht naar de dag
mijn blauwe lippen druk je als een carbon andersom weer tot levende lijnen
aanvang
het bestaan ligt weggemaakt en moet opnieuw vinden wat raakt, beweegt en verweeft
nog sneeuwt het de stappen die ik zet zie ik weer verdwijnen in het aantrekkend begin
ik kwam mezelf halen maar het diepteloze canvas spant zich geluidloos om het niets dat alles ontslaat
tijd glijdt uit het leven mijn ijking, mijn hartboek ontkleurt tot bijna vergeten
gaan is komen waar vang ik aan?
nest
met handen als vleugels draag ik wat in mij geboren is zonder dat de schaal brak omdat ik het geen naam geen zonlicht gaf
met vleugels als handen bewaar ik zachtjes de roep van dit kind de vlucht uit dit nest
stad
straten rusten zonder dat het regent ligt alles onder een laagje nat
mensen schuilen zonder dat het tekent trilt een treurnis door de stad
in de navel van de avond staart een ieder voor zich uit
geeft het lichaam nog antwoord op de mensenoude vraag die in de hartenruis van alle slagen te samen
in het verstikkende zwijgen van dit verzinken ligt?
bloedverband
door witte nevel aaneengesloten kan het verdeelde zich vergroten
elke druppel die mijn woorden vat legt mijn wezen meer afstand af grondgebied wordt grensgebied
wanden tussen dag en nacht permeabel voor jou, mij, wij die op grote afstand trachten te delen, te leven in een zuiverst dienend bloedverband
ciel / ziel
hij die ik word is nog zo ver weg dat ik niet zeker weet of ik hem herkennen zal en hij mij
jaarringen in mijn ogen vormen een code die zijn vingers lezen stille kringen van een levensoud verlangen altijd een te zijn geweest
verzwegen testament een mosterdzaadje als met kinderhanden en bodemloos vertrouwen diep in de ziel geworpen
een bloem die eerst in het donker groeit
one way
het lange gras dat buigt en toegeeft een golvende deken zonnewater maakt gouden zeeën van land
het groen ontstegen het kleinste van een dorp ontvlucht vaar ik in gedachten glimlachend weg
one way tot aan nooit meer terug
|