Pien Storm van Leeuwen

van wanten

onthand

liggen twee wanten

op het pad

zomaar

verloren

over hun vacht

waar wielen

trokken sporen

legde de nacht

kristallen lijnen

rijp

een vlaag

jaagt bladeren

langs duim

en vingervlak

en waait verbaasd

mij vragen aan

wie was er toch

zo winterwarm

bij hand

dat hij

van wanten

niet langer

weten wou