Hink-stap-sprong

hij hinkstapspringt met grote sprong
van stoep naar rand verkeerstumult
van koele tred is nu geen sprake
als warm bloed zijn oren vult
‘t klamme goed zijn lijf bekleeft
en zijn grootste angst het leven geeft
hij ademt in de neus verstopt
en voelt hoe in zijn bolle borst
zijn hart op een rij ribben klopt

hij hinkstapspringt door iets gedreven
van her naar der en zeer begaafd
vreest hij niet voor lijf en leven
als straks zijn voet het asfalt raakt
hij hinkt door perken en een nevel
van zachte regen op zijn huid
maakt dat hij luidkeels bulderlacht
zijn ogen sluit
de regen proeft
en luistert naar zijn razend bloed
dat ruisend op het wegdek wacht

op de stoep had hij gelezen
in grote letters kleurrijk krijt
dat onder koffer pak en stropdas
er ergens nog een uitweg blijkt
een kinderhand had hem bevolen:
‘hinkstapsprong hinkstapspring
recht door zee de branding in

laat ze schreeuwen laat ze krjsen
als harpijen met hun oeverloos gelul
dat kelken vult tot de rand toe rijzend
zie ze lachen met hun ogen
met blikken waar eens bier in zat
zie ze hem bezatten kwellen kakelen […]’

gevederde slangen grijpen naar zijn liezen
verkiezen de dood na spoeddebat
en hoofd lever hart en nieren
lachen in hun bloedgespat

hij hinkstapsprong begon een afscheid
van adem en zijn leven
had reeds de geest gegeven
in bulderend gelag [sic]