Aan een vrouw

Evenals schuim in de wind over zee vliegt

            Verlicht soms de glimp van een lach

            Het gelaat van een minnende vrouw

Zoeter, in donkere schaduw

            Dan braambes geplukt in de zomer

            Zijn dan haar oogen

En de plooi van haar mond

            Kent de lijnen van alle monden

                        Die weenden op aarde

Diep in de donkere grot van heur haren

            Verheugt zich de ingang tot het

                        Huis van de winden der eeuwen

            Die om haar hoofd en vleugels spreiden

            Zoals wolken omhullen de toppen der bergen

            Voor het oog der menschen

(3-12-1931)