Reis langs puinhopen

Ik loop weer door de nacht langs Rijn en Oder

verblindende geluiden in mijn lichaam steken

het is of in mijzelf de beenderen breken

Ik zoek een weg, aan beide kanten stromen

vuren zo heet dat stenen smelten

Ik loop weer langs het puin de brokkelige muren

ik weet dat met hun val een schuldige wereld viel

maar niettemin de oorlog jaagt met vreselijke tanden

en alles wat wij doen moet hem vermurwen

er is geen rust voor mij en andere vrouwen

Ik weet dat hij ons jaagt en brandt en geselt

maar waar ik zwerf door de verbrande steden

zie ik dat dat overal de stenen spreken

met dode handen als een woud van stenen

die onverwoestbare tekens schrijven

Laat deze bomen groeien en hun sap opzuigen

uit  dorre resten die in hoop verkeren

dan zullen allen die ons dierbaar waren

die stierven op de velden langs de wegen

eindelijk zwijgen en hun ogen sluiten

(augustus 1954)