|
|
|
poëzie
De klok
Wanneer was het dat we Onze dagen vulden met spel We vielen niet minder dan we nu doen Maar stonden altijd snel weer op Bouwden dromen van het stof op onze kleren Terwijl we renden met onze haren in de wind
Wanneer was het dat ze Alle details die we eerder niet zagen Haar leven liet gaan bepalen Alle magie die wij samen creëerden Werd benoemd en daardoor broos en vaag Tot wij haar niet langer konden vinden
Wanneer was het dat ik Op een dag opstond en Niet langer de wil had om te dromen Mijn hoofd gebogen, verteerd door spijt Elk moment is vervuld van alle vrienden die ik kwetste Elke dag is vol van leegte waar ooit iets anders was
Op een dag, op een dag Smelt het ijs, rookt het vuur Al de dagen zullen vol zijn met verlangen Naar de tijd die weer verstrijkt En de bellen zullen luiden dat het oordeel is gevallen De ondragelijke lichtheid laat mij eindelijk uit haar greep
6 februari 2012
|