Teus van Tilborg - Tijger

---

Tijger

 

gigantisch groot met

goud oranje strepen op

zwart satijn

de zwiepende staart slaat

met zijn witte punt

mijn moed aan

flarden

en ik vlucht

ik ren

ik kruip

de beste plek

blijkt plots van glas

en de okeren ogen

zien me altijd

en overal

ik kan niet meer

de witte dolken boren

door bot en brein

de messcherpe vingers

snijden mijn vlees aan stukken

de hete adem smoort me

er is geen stank

en ook geen pijn

alleen de

koude

blote

doodsangst

ik wil

maar kan niet

sterven

en moet weer vluchten

tot

de ochtend redding brengt

---

 

Teus 4-4 2005

---