Nadat we een aantal jaren verkering hadden kregen we plotseling uitzicht op een paar kamers. In die tijd van grote woningnood was dat al een bijzonderheid. Een huis kreeg je niet en als je al geluk had een baas te hebben die bereid was een flat voor je te bemachtigen dan was je helemaal spekkoper.

Maar goed, we konden aan een boven komen met drie kamertjes. Dus we konden onze trouw gaan plannen. Het was in die tijd de gewoonte dat je vooraf een aantal avonden naar de pastoor ging om over het geloof en het huwelijk te praten. Zo ook wij. Een afspraak gemaakt en de pastoor zou op een drietal avonden ons voorbereiden op ons huwelijk.

Voor dat we het sacrament van het huwelijk mochten ontvangen moesten we eerst biechten. We hoefden dat niet persé bij de pastoor te doen maar mochten dat ook bij een kapelaan doen binnen de parochie. Omdat de ervaring was dat de pastoor nogal lang van stof was bij het biechten en allerlei vragen stelde, besloten wij om bij een kapelaan te biechten te gaan. We moesten echter, als we een ander zouden nemen erbij vertellen dat het onze huwelijksbiecht was.

Mijn aanstaande vrouw aan de ene kant in de biechtstoel en ik aan de ander kant wachten we tot het schuifje openging en wij onze zonden konden belijden. Ik had me heilig voorgenomen niet te spreken over een huwelijksbiecht. Echter, aan de ander kant had mijn toen aanstaande vrouw wel aangegeven dat het haar huwelijksbiecht was. Het had haar uitvoerig uitgevraagd over de verkeringsperiode, zo bleek later. Eindelijk was ik aan de beurt. De kapelaan vroeg mij of dat meisje aan de ander kant mijn verloofde was. Toen ik dat bevestigde zei hij "dan is het voor jou ook de huwelijksbiecht". Daar zat ik dan, ontkennen had geen zin. Hij bevroeg mij uitvoerig over de verkeringstijd. Op een zeker moment vroeg hij me op de man af of ik wel eens een stijve piemel kreeg als ik met mijn meisje samen was. Ik kon dat moeilijk ontkennen waarop hij vroeg of ik wist waar dat voor was. Het antwoord wachtte hij niet af. Het was er schijnbaar op gebrand om mij dat eens haarfijn uit te leggen. Uitvoerig begon hij dan ook te vertellen over de "huwelijksdaad". Onder in het vrouwenlichaam was een gat, en als mijn piemel stijf was dan moest die daarin, zo vertelde hij. En als we dat maar vaak genoeg deden dan zou ons huwelijk rijkelijk gezegend worden met kinderen zo hield hij mij voor. En dat was de bedoeling van het huwelijk, zo stelde hij. "Gaat en vermenigvuldigd U" Nadat hij de biecht had afgesloten en ik de biechtstoel had verlaten zijn we snel de kerk uitgelopen om buiten uit te barsten in lachen.

Ik heb hieraan in de afgelopen 45 jaar nog vaak aan moeten denken en even zovele keren om gelachen.

Dit verhaal is namelijk waar gebeurd.