Op de Lagere School - Heikestraat in Tilburg was het een gewoonte als je klaar was met je rekensommen, en het was nog geen tijd, dan mocht je een leesboekje pakken!

Als er iets vreselijks voor me bestond was het sommen maken, breuken, vermenigvuldigen en aftreksommen waren de grootste gruwels.

Ik hoef dus eigenlijk niet te vertellen dat ik bij herinnering nooit in aanmerking ben gekomen om HET boekje te lezen zo vaak ik wilde!

Lezen was het liefste wat ik deed, ik bracht nooit één boekje mee uit school, altijd zoveel boekjes als mocht.

Wipneus en Pim, maar ook een grote voorkeur voor Puk en Muk en Moortje.

Ook de Engelbewaarder werd totaal uitgelezen.

Maar HET meest favoriet was:"Wilde Roos".

Dat was een boek wat ging over een meisje dat Roos heet, ze was niet erg braaf, en in het eind van het verhaal/boekje is ze het braafste meisje van Tilburg.

Zo zag ik dat als kind tenminste.

Ik wist dat er  een tekening in stond waarin Roos in bed lag, en ze had een ongeluk gehad, verder wist ik er niet echt veel meer van, alleen dat het een mooi boek was.

Op een gegeven moment wilde ik dat boek nog graag eens lezen, maar er was niet aan te komen.

De afgelopen 15 jaar heb ik, met hulp van manlief, best intensief gezocht.

Boekenmarkten liepen we af, boekwinkels met antieke en oude boeken, rommelmarkten etc.

Tot ik door onze zoon  wegwijs werd gemaakt op de computer.

Ook daar schreef ik me in... met de hoop op.

Ook bij een van onze damesbladen: "de Libelle".

Maar dan in de rubriek: op zoek naar.

Regelmatig wordt deze rubriek opgeschoond, dus af en toe probeerde ik het weer eens.

Ook bij de Bibliotheek in Tilburg had men voor mij gezocht.

Het was een kerstwens die ik jaren geleden in de boom had gehangen.

En bij de bieb wisten ze meer dan ik zelf, ze wisten de schrijver,,jaartal, etc.

Dingen die ik niet wist, maar nu ook kon gebruiken in oproepjes en zoeken op alfabetische volgorde, de kansen waren vergroot!

Bovendien stond het boek in Amsterdam achter glas, ik zou het op afspraak in mogen zien als ik op tijd een aanvraag in zou dienen.

Dan had ik het boek niet zelf, maar kon het toch in ieder geval nog eens lezen.

En ja hoor, enkele weken geleden werd ik benaderd door een Libelle-lezeres, zij had het boek!

Ik ging meteen over tot de koop, ongezien, maar eerlijk gezegd kon ik het niet begrijpen, na zoveel jaren, dan toch!

Onze zoon had op de bewuste bezorgdag vroeg in de rij gestaan voor Oud en Nieuw kaarten van 013, najaar 2001.

Hij kwam met het net bezorgde boek naar boven, met als uitroep: verrassing!

Het was niet mijn Wilde Roos!

Het was nog ingepakt, maar het was te dik, te groot!

Mijn man had nog zoiets van, och weet je dat wel zeker, ja dat wist ik dus wel zeker!

Ik heb het uitgepakt, en het was het niet.

Raar gevoel krijg je dan, net of de zaterdag bedorven was voor hij was begonnen.

Maar oké, het moet dus een waardevol boek zijn, dus het is nooit weg, maar het is niet het boek wat ik al zolang zoek.

En nu bleek ik dus al heel lang te zoeken naar een boek met een heel andere schrijver of schrijfster!

Toch heb ik datzelfde weekend opnieuw oproepjes geplaatst, ook weer bij de Libelle, en wat jaren niet gebeurd was, een week later: weer een reactie!

Met enig wantrouwen, maar naar mijn gevoel was het deze keer het boek der boeken.

De koop was per e-mail zo gesloten.

Op woensdag was het boek er!!

En het was het boek dat ik zocht: Wilde Roos, geschreven door M.C. Versteeg, Drukkerij van het R.K.Jongensweeshuis Tilburg.

Het gevoel dat ik had toen het uit het papier kwam kan ik niet beschrijven.

Zoveel gevoel wat bij "vroeger" hoorde, zoveel herkenning maar ook andere emoties, dat komt dan ineens los als je dat boek in je handen hebt, en het herleest.

Het mooiste is dat Roos bijna op iedere tekening in bed ligt!

Het boekje telt 118 bladzijden, en is geschreven met een opvoedkundige toon i.v.m. de eerste heilige communie.

Nooit doe ik dit boek nog weg, voor mij is het een echt zeer waardevol bezit.

Of het belangrijk is weet ik niet, maar ik ben van 1952.