Dinosauriërs

"Naar bed, naar bed, zei Duimelot", zong mijn moeder. En daar gingen we, de twee broertjes, reeds in pyjama, trap op naar onze bedjes. Het zou nog uren duren voordat pa en ma naar boven kwamen. De cadeaus in spe lonkten. In de muurkast op hun slaapkamer, zorgvuldig verstopt tussen het schone goed. Toch hadden we de pakjes al snel gevonden. Op iets wat als een boek voelde stond
mijn naam. Die was voor mij. Sinterklaas kon de pot op, dit was het ware leven.
Snel en geruisloos terug onder de dekens. Met een reeds klaargelegde zaklantaarn, en dat verhoogde de al tintelende spanning nog meer. De buit werd héél voorzichtig uitgepakt, zo dat de verboden schat in de
oorspronkelijke staat teruggelegd kon worden -  in het pakpapier met hetzelfde losgepeuterde plakband dichtgemaakt. Nooit van mijn moeder gehoord dat ze de geheime operaties ontdekt had. Ze moet er wel van geweten hebben, want niks ontgaat moeders.
Wat zou het toch zijn... Ja hoor, precies wat ik wilde. En jááá: met de plaatjes erbij van de voorwereldlijke beesten. Dinosauriërs! Een luisterrijke wereld ontvouwde zich, zo'n genot, wat waren ze mooi, wat zagen ze er ongelofelijk interessant uit. De Tyrannosaurus Rex, de Brontosaurus, de Stegosaurus en de vliegende reptielen die, zo nam ik al gretig in me op, zo groot waren als een sportvliegtuigje. Letterlijk fantastisch, zo mijn fantasie voedend. De namen klonken als pure poëzie, al sprak ik ze vast en zeker verkeerd uit. Iedere pagina, iedere illustratie stilde voelbaar mijn hongerende kinderziel. Ook toen Sinterklaas gereden had en het boek dus gelegaliseerd was, preuvelde ik die imposante monsternamen onder de inmiddels ingeplakte plaatjes steeds weer, en las ik vele malen over het prehistorische leven in de Jura- en Krijtperioden. Maar die allereerste
keer, in mijn koud en aardedonker kamertje, onder de warme dekens, in het felle schijnsel, dat was en is nog steeds een van mijn meest intense leeservaringen.