Eindelijk tijd om gehoor te geven aan jullie oproep in het Brabants Dagblad: met welk boekje u in welk hoekje zat. Ik ben eens tussen mijn oude boeken gaan kijken. Een aantal titels weet ik zo wel, maar ik zie dat er nog veel meer bekenden tussen zitten.

In de eerste klas van de lagere school werd mij het lezen bijgebracht en sindsdien is het een verslaving geworden. Het maakte mij niet uit waar ik was, ik las alles wat los en vast zat. Dus ik las in elke hoek wel een boek. Ik was enig kind, en lezen is dan een prachtig tijdverdrijf waarbij je niemand nodig hebt en in je fantasie de meest avontuurlijke dingen kunt meemaken.

Ik werd lid van de bibliotheek, had lezersnummer 614 (wat ik na al die jaren nog weet). De bibliotheek was gevestigd in een ruimte van het Wit Gele Kruis-gebouw. Ik haalde er het maximale aantal boeken en had er minstens één dezelfde dag alweer uit. Vaag herinner ik me de boeken van "Milly Molly Mandy". En ik leerde daar de verhalen van Jip en Janneke kennen. (Nu ik Jip en Janneke verhalen voorlees aan mijn kinderen roepen ze niet meer die sfeer op die ze toen voor mij hadden.)

Mijn eerste "echte" boek uit de boekhandel: Edda en Wimmie. Schrijver onbekend. Ik had het dezelfde dag nog uit.

Daarna volgden er vele, vele boeken. Vaak pocketuitgaven, van de Kluitman kinderpocketserie. Ik zag op de site het boek "Juffertje Korenbloem" van Freddy Hagers. Mooi om weer te zien. Ook "Vadertje Langbeen" zag ik daar terug.

Ook de boeken van Jaap ter Haar, de serie over "Lotje" en "Saskia en Jeroen".

Cok Grashof schreef de "Claudia -serie", die ik zo ongeveer allemaal gelezen heb. Mooi hoor.

Maar het liefste las ik toch die echte tranentrekkers. Wat te denken van "Mariska de circusprinses" van Sandor Kis, uitgeverij Malmberg, Den Bosch. "De olijke tweeling op zaal negen" van Arja Peters. De serie van Irmgard Smits, het meisje dat in een sanatorium moest verblijven. De serie begon met: "Blijf lachen, Irmgard"

Het echte boek over Heidi, met foto's uit de film. Vertaald uit het Zwitsers naar het boek van Johanna Spyri, prachtig.

Ik heb de boeken allemaal meermalen gelezen en kan me nu, alleen al bij het zien van de voorkant, alweer de sfeer van het boek oproepen. Rond Kerstmis kwam altijd die film van Heidi op de tv, dat was dan helemaal janken geblazen natuurlijk.

Op school lazen we klassikaal de verhalen over "De Zandmannetjes", een groot gezin waarin, naar goed voorbeeld, alles altijd keurig verliep. 

Mijn kinderen, 8 en bijna 6, zitten dik in de boeken. Want moeders koopt nogal eens wat voor ze. Ik lees veel voor en onze zoon van 8 is inmiddels zelf flink aan het lezen. (Dolfje Weerwolfje, boeken van Sjoerd Kuyper over Robin, boeken van Paul Biegel en natuurlijk sinds kort Harry Potter.)

We hebben Pluk van de Petteflat en Otje, boeken die er in mijn jeugd ook waren, maar die ik toen nooit gelezen heb.

Ik vraag me af of het voor de kinderen dezelfde gevoelens oproept. Wij waren toentertijd, ik ben geboren in 1959, nog niet veel gewend. Je was toen gauw tevreden. Nu is er de hele dag tv, videobanden in overvloed, computer en de film. Toen was het alleen die boeken, tv was veel minder en naar de film ging je niet vaak.

Ik blijf het lezen van boeken wel promoten, ik heb er zelf oneindig veel plezier aan beleefd.