Marianne Dinsbach

Tekst van: Het Schijndels volkslied

Onderstaand stukje is iets dat bekend staat als het Schijndels 'volkslied' hoewel ik denk dat het, met een aangepaste tekst, misschien in veel Brabantse plaatsen wordt gezongen. Ik matig mij geen oordeel aan over de dialect-schrijfwijze en van de ouderdom heb ik geen idee. Volgens mij is het woord 'knokken' nog niet zo oud maar dat kan ook in de Schijndelse variant zijn aangepast. Bolsius van de kaarsen is er nog maar de kousenfabriek Jansen de Wit is volgens mij al  in de jaren '80 verdwenen uit Schijndel. 't Refrein klopt ook niet helemaal (de eerste 'is') maar wat er wel had moeten staan, weet ik niet.

't Skonste plekske

'n Ieder, die he 's un plekske op aord
Wor on ie hil z'n leve
Hil diep in z'n hart 'n herinnering bewaort,
Die hij veur gin geld oit zo geve.
En of ge nou rijk of gezegend me goed
Of plat zijt van portemonnee,
As iemand de lof van de plekske bezingt
Nou, dan zingde spontaan me 'm mee.

Refrein
't Skonste plekske van hil de wirreld is
Da is 't landskap wor iedereen zo gruts op is.
En wilde wete, wor of ge da veine kant,
Dan kom mar naor Skendel, de parel van ons land.

Al hil lang geleje stond Skendel bekend
As 't land van de houte blokke
Wor iedere jonge mee af kwaam gerend
As-tie 'n partijke moes knokke.
Mar nou is da alles al jaoren vurbij,
Nou draogt hier 'n ieder vort skoen.
Mar of ge nou klompe of skoene verslet,
Die-e grond is dezelfde van toen.

De tije verandere en Skendel is nou
'n Plaots me veul straoten en pleine,
'n Skon raodhuis en 'n plissie-bero,
'n Brandweerkezerne kund'er veine.
De karse, die maoke ze daor nog steeds rond,
De kouse zijn wirreldberoemd.
Ja, Skendel de zaok is veur ons wel gezond,
Want ge wordt deur ons nogmaols geroemd.

Er zen er die trekke de wirreld es deur,
En reize naor vrimde streeke,
Mar al da getrek stelt de miste teleur;
Ze raoken zo gauw uitgekeeke.
Ze komme dan trug en vertelle vol vuur
Van al wa ze hebben beleefd,
Mar as ge hun vraogt wie 't wint op d'n duur
Hurde gauw wa d'r diep in hun leeft.

Anton Hellings kent het refrein ietsje anders:

"Het skônste plekske, van hil de wirreld li,
Doar in dè landskap wor iedereen zo gruts op gi..."