Kalk
Naar
aanleiding van de tekst ‘De warme winden’ (ingezonden door de
heer Van de Pol) kregen ik nog een drietal soortgelijke verzen
toegestuurd. Daar ben ik blij mee, want zulke teksten zijn in het
verleden niet of nauwelijks verzameld, en nu kunnen ze vastgelegd
worden op onze Leed-website. Over de vele liedjes over Bakel heb
ik hier al eens geschreven, maar Piet van Kleef stuurt me nu een
wel heel bijzondere variant van ‘Het Bakels ei’. ‘Deze
versie’, schrijft hij, ‘wordt al sinds mensenheugenis gezongen
in de Meierij, vooral rond Veghel.’ Het gaat over boer Jan de
Groot (hij woont ‘op dun Aauwen Schoot’) en zijn vrouw Mieke.
Jan bezoekt tijdens de jaarmarkt in Gemert een oom, en krijgt daar
volop te eten en te drinken. Op weg naar huis breekt dat festijn
hem op. Hij moet. Dringend. En Jan die daacht, wè doe’k ermee?/
Want in de buurt daor waar gin plee/ Mar ja, hij hi nie heel veul
tijd/ Schiet daorum onder de heg en schijt. Blijkt dat het de heg
van de pastorietuin is, en meneer pastoor fopt Jan: Hij schaarde
bij Janne weg ’t gerei/ En legde dur vur in de plaots un ei. Jan
(die tenslotte uit Bakel komt) gelooft dat hij echt eieren kan
leggen: Hij dacht, nou doe’k mun hennen weg/ Nou ik zellef ok
vort eier leg.’ Ook boerin Mieke gelooft erin, en in de
slaapkamer zegt ze: Ik maok unnen nest vur oew gemak/ Dan legder
mar ’nun hille kwak. Uiteraard komt Mieke bedrogen uit als Jan
die nacht weer een ei legt: En witte wa ze daor nou vond?/ ’T
was potverdikke niks as stront! Maar ja, Bakel is Bakel. Dus huilt
Mieke tegen Jan: Ge het de schaol vergeten zeg/ ’T goei van ’t
ei lupt hillemaol weg. Het slot is even onverwacht als
lachwekkend: Hoe kan dè dan, zi onze Jan/ Dè ik gin eier mir
leggen kan?/ Mar dan zi Mieke hil geschikt/ Ge het ok ginne kalk
gepikt!
Voor
de complete tekst van dit Bakels ei-zonder-schaal zie www.cubra.nl.
Volgende week wil ik het hebben over de uitvinding van het
windorgel in Alphen. Wie daar meer van weet, of over andere
windstreken, kan inzenden per post of via leed@brabantsdagblad.nl.
|