Kermispret

Deze week is het kermis in Tilburg, en de komende weken draaien de molens weer in veel andere Brabantse plaatsen. Een goed moment, lijkt me, om aandacht te besteden aan twee kermisliedjes. Enige tijd geleden vroeg H. Dirkx naar de tekst van een lied over de kermis in Casteren. Hij kende alleen het refrein: Casteren kerremis, Tinuske, Marinuske/ Casteren kerremis, Marieke m’n keind. Ik heb toen de vraag op onze feestliedjeswebsite geplaatst, en vorige week stuurde Ed Dalderop de tekst in. Hij schrijft: ‘Ik ken maar drie coupletten, maar misschien duurde de kermis in Casteren ook maar drie dagen en is het lied compleet.’ De tekst is dus kort maar biedt toch een heel aardig doorkijkje naar de gezelligheid van vroeger. Op zondag rijdt de zanger naar Casteren ‘mee de huifkar’. Op maandag wordt feest gevierd met ‘gekookte peren met suiker’. En op dinsdag: ‘We drinken de glaskes tot aan de klein uurkes.’

Door de telefoon zong Piet van Beers voor mij het begin van een lied dat hij 45 jaar geleden voor het eerst hoorde op de bruiloft van zijn broer. Het heet ‘De kermis was weer aangebroken’. Dit lied is één grote ellende. Dat kan ook niet anders, want de hoofdpersoon is een getrouwde man die ‘kermis houdt’ met alle meisjes behalve zijn eigen vrouw. Helaas. De eerste is: Een doorgerookte meid/ Met een mondje als een geit. De tweede: Had geen tanden/ Een paar winterhanden. Dan volgt: Weer een ander/ ’t Was zo’n kleine scheve schele salamander. Een dol meisje zit er deze kermis dus niet in voor meneer. Hij moet zich ‘tevredenstellen met de Jan-Klaasenspellen’. Met eigen vrouw en kinderen naar de kermis. Hij zingt dan: Je behoeft me niet te vragen/ Wie de kleine Bram zal dragen. Zelfs: Die oliekoeken zou je vervloeken/ Mijn binnenzak wordt moddervet. En dan eindigt het lied toch nog met de hoop van de rasechte kermisganger: Maar ik zal me maar vertroosten…/ Er is geen kermis zonder pret. U kunt uw feestliedjes blijven inzenden via leed@brabantsdagblad.nl, of per post.