Waterloo

Ed Schilders

Ine de Groot stuurde ons een dichterlijke tekst, en zij vermeldt daarbij dat ze die gevonden heeft bij haar 91-jarige moeder. Ze vraagt zich af: ‘is dit een voordrachtje of is het een liedje?’ Het gaat over een rijke heer die een oude man ontmoet die een zeer fraaie meerschuimen pijp rookt. De heer wil die pijp kopen. De man: Mijnheer, die pijp is niet te koop,/ ik kreeg hem eens cadeau,/ op het slagveld van mijn kapitein/ die viel bij Waterloo. De heer dringt aan, biedt zelfs een gouden tientje voor de pijp. Maar de man weigert: Ik ben maar een arme man, Meneer/ Leef van een klein pensioen/ Doch deed ge er duizend gulden bij,/ zou ik die ruil niet doen. Hij is te zeer gehecht aan de pijp, die hij gekregen heeft toen hij zijn kapitein bijstond in het uur van zijn dood. En hij zegt tegen de heer: Ziet gij daar ginds die torenspits/ dat slot, daar woonde hij. Waarna de heer verwonderd reageert met: Dat was mijn vader, beste vriend/ dat slot behoort aan mij! Dan volgt het einde: Hebt gij mijn vader bijgestaan/ in ’t ure van zijn dood?/ Kom ga dan nu maar met mij mee/ en eet voortaan mijn brood.

Twee jongens dragen 'De pijpekop' voor

Het toeval wil dat ik kort daarna van Piet van Beers het boekje ‘Verzen om voor te dragen’ kreeg toegestuurd, en daarin het origineel van de tekst aantrof. Het is een gedicht van de ooit zo populaire volksdichter pater Bernard van Meurs, en heet ‘De pijpekop’. In het boek staan allemaal gedichten die geschikt zijn om voorgedragen te worden, vooral door de oudere jeugd. Bij sommige gedichten zijn illustraties opgenomen om de bijbehorende gebaren te laten zien. Zo ook bij ‘De pijpekop’ (zie illustratie). De versie zoals die in het boek staat, is nog vier regels langer dan die welke Ine de Groot stuurde. De oude man vraagt: Is ’t mogelijk heer, zijt gij zijn zoon?/ En woont gij op zijn erf?/ Ik ga met u mee… / De pijpekop, krijgt gij eens, als ik sterf!