NSB

Ed Schilders

‘Als je een NSB’er ontmoette,’ schrijft de heer H. Koopmans, ‘en hij begroette je met de woorden "Houzee kameraad", dan antwoordde je met "Ik de vis en jij de graat."’ En wie dan toch met ‘Hallo’ groette, had daar een reden voor, want ‘Hallo’ was de afkorting van: Hang Alle Levende Landverraders Op. In Zwijndrecht, schrijft Robert Valk, kwamen NSB’ers bijeen in het Kringhuis. Passanten zongen dan: Het Kringhuis aan De Bruinelaan, ha-lie ha-lo/ Dat lijkent wel een automaat, ha-lie ha-lo/ Gooi maar eens een steentje door de ruit/ Dan komt er een landverrader uit/ Ha-lie ha-lo, bij ons gaat alles zo. Een inzender die onbekend wil blijven, kent een dergelijke tekst op de wijze van We gaan naar Zandvoort: Daar ginds in Zandvoort al aan de zee/ Daar leven moffen en d’NSB/ Waar ook onze tenten staan/ Zandvoort zullen we overslaan/ Weg met Zandvoort aan de Zee.

Behalve door haat en minachting worden dergelijke liedjes ook gekenmerkt door de zekerheid dat gerechtigheid zal geschieden. Zoals in een lied over Max Blokzijl, berucht om zijn nazipropaganda op de radio, met als laatste couplet: Wat kon die kerel liegen/ En zo de boel bedriegen/ Hij sprak van oorlogsbuit/ Maar die guit/ Houdt nu zijn snuit/ Want zijn liedje is nu uit. En soms geschiedde de gerechtigheid al eerder, zoals in een liedje dat Iny van Casteren ons stuurde. Ze schrijft: ‘Op een zonnige middag in de oorlog riep mijn vader mij, mijn twee jongere zusjes en een paar onderduikers die bij ons in huis waren. Aan een krakkemikkige tafel; leerde hij ons het volgende liedje.’ Het gaat over een beruchte NSB’er uit Den Bosch die ‘De Kin’ werd genoemd (wijze: Piet Hein): Heb je wel gehoord dat de Kin is vermoord/ In Den Bosch in het Kerkstraatje/ Daar lag die halve gek, met de tong uit zijn bek/ En onder zijn kin een heel klein gaatje/ De Kin, de Kin, geen leven zit er meer in/ Zijn daden waren moord, zijn daden waren moord/ Hij is gestorven zoals ’t behoort. U kunt uw bijdragen insturen per post of via leed@brabantsdagblad.nl.