|
Liedjes van vroeger - ONDER HET APPELEN SCHELLEN Bijdrage van Marc Blokland
ONDER HET APPELEN SCHELLEN.
De moeder zat appelen te schellen
Mien huushouwing, dacht ze, wordt groot
Ik heb er genoeg mee te stellen
Al het ook mien man goed z'n brood.
Zij zag ze um de taafel doar zitten
Zes kienders- en aarige trop
Die speelden heel zuut met de pitten
Went ielk had z'n appeltje al op
Ze zag op hun wengskes en kleurtje
Deur 't heldere lamplicht bestraald
Nee dacht ze, gen één bellefleurtje
Da daar ien de verte bij haalt
Toen de oudste het krullige Mientje
Veur ielk nog een appeltje vroeg
Gaf ze aanstonds weer 'n hallef dozientje
Maar nou zei ze, nou is't genoeg
Ze had met die zes wa te stellen
De zorg van en moeder is groot
Toen ruste ze en bietje van 't schellen
Lei effkes de hand ien de schoot.
En 't heuf kwiem veurover gebogen
En 't schiemerde haar veur 't gezicht
Toen viel et gordientje der ogen
Zo zwaar van de slaap zachtjes dicht
Zo zat ze daor nog gen minuutje
Of de ondeugden hadden het gezien
Eén leit, st, de vinger op 't snuutje
En fluusterde de anderen wat ien.
En ielke deed de schoen van de vuutjes
Liep langzaam en stil naar haar toe
En vroeg dan heel zuutjes, heel zuutjes
Zeg, mag ik nog en appeltje moe?.
As moeder dan slaopende knikte
Alschoon ze niks heurde en niks zag
Nam ielk da veur ja op, en pikte
Een appel, en schoot ien de lach.
|