Er was eens een meisje gekluisterd aan bed.

Haar voetjes die konden niet lopen.

Ze vroeg alle dagen aan moedertje lief 

of zij haar een pop wilde kopen.  

Zo een die je opwindt en dan lopen kan, 

met blonde en krullende haren.

En moeder beloofde aan haar lieve kind 

dat zij voor zo’n pop zou gaan sparen.

 

Refr. 

Moeke o moeke wat ben je toch lief, 

ik zal voor je bidden mijn hartedief.

 

Toen de pop eindelijk thuis kwam was het kindje zo zwak,

dat zij haast geen woord meer kon zeggen ,

maar dankbare traantjes die rolden omlaag ,

toen moe er de pop naast kwam leggen,

 

ze liet de pop lopen en spreken voor haar

terwijl ze  het nog zag en nog hoorde

en voor dat ze heen ging hoorde moeke alleen ,

haar laatste gestamelde woorden

 

moeke o moeke wat ben je toch lief

ik zal voor je bidden mijn hartedief .