De schildwacht

't Is middernacht, in 't heldere sterrengefonkel,

staat daar op post, een jeugdig soldaat,

zijn oog doorboort, het onheilspellend donker,

zijn hoofd zit vol van listen en verraad,

hij denkt aan huis, 't is nog zo kort geleden,

tevreden was hij bij zijn ouderpaar,

maar nu helaas, ligt alles in 't verleden,

hij moest ten strijd, wat viel hem 't scheiden zwaar.

Vermoeid zet hij zich op het grasveld neder,

zijn hand bedekt zijn nat betraande oog,

een zoete droom herhaalt hem alles weder,

en langzaam stijgt zijn bede naar omhoog,

hij ziet zijn moeder, zij lacht hem vriendelijk tegen,

zij sprak mijn zoon, doe toch steeds uw plicht,

een braaf soldaat is 't vaderland ter zege,

hij ziet zijn bruid, dat engel reine wicht.

Opeens wordt hij uit zijne zoete dromen,

gewekt, op zijn post, waar men hem slapend vond,

geboeid, door eigen makkers meegenomen,

en voor de krijgsraad leidt men hem terstond,

de woorden treffen hem pijnlijk in zijn oren,

uw slapen bracht ons allen in gevaar,

de dood, geen ander lot is hem beschoren,

voer hem maar weg, hij krijgt zijn straf voorwaar.

Geboeid, zijn handen door zijn makkers saam gebonden,

geblinddoekt leidt men hem al naar het front,

de kogels klonken uit een tiental monden,

doorschoten valt hij neder op de grond,

zijn laatste woord was, leef gelukkig moeder,

hier op aarde zien wij elkaar niet meer,

liefje bruidje, kom boven mijn al behoeder,

in den hemel zien wij elkander weer.