De schooier

Daar doolde door de stille straten,

een oude grijze schooier rond,

en vergezeld op al zijn tochten,

een oude vieze schurftige hond,

de schooier was een zwijgend wezen,

hij sprak zijn trouwe hond nooit aan,

zij konden zonder vele woorden,

elkander toch wel goed verstaan,

zij waren beiden uitgestoten,

van hunne trouwe bondgenoten,

door iedereen gesard, geplaagd,

uit iedere schuilhoek weggejaagd,

dat was het leed, dat hen verbond,

de ouwe schooier met zijn hond.

En op een dag van sneeuw en hagel,

verscholen in een diep portiek,

gevoeld de schooier reeds zijn einde,

zij waren beiden stervens ziek,

de hond lag met gebroken ogen,

keek naar zijn baas, zo droef te moe,

de schooier neemt zijn lompenjasje,

dekte zijn stervend vriendje toe,

en bij het eerste morgen gloren,

vond men hen beiden doodgevroren,

de dooie hond lag uitgestrekt,

door 't schooier plunje toegedekt,

zij stierven beiden, grijs en oud,

de schooier met zijn hart van goud.