Biechten en trouwen

Misschien vermeldenswaard: enkele belevenissen wat dit Sacrament betreft.

We gingen trouwen voor de kerk en er was toentertijd nog een biechtbriefje vereist. Dit was het bewijs dat je gebiecht had voordat je het Sacrament van het huwelijk zou ontvangen, want je moest in staat van genade zijn.

We gingen op de lagere school zo'n 6 keer per jaar, alsof de nonnen reeds modern dachten of de geestelijken weinig zin hadden om uren in dat donkere hok te zitten. Toch blijft me een voorval bij. Je mocht zelf je biechtvader uitkiezen; maar het ging er bij de meesten om waar je het snelst weer buiten stond. Daar was nogal verschil in. Bij Kapelaan Verwey dromden ze samen, dat was een snelle, maar bij Van der Ven kon het lang duren voordat je aan de beurt was. Pastoor Tervoren zagen we liever van achteren. Behalve dat je met hem zomaar niet klaar was, duurde het eeuwig voordat je aan de beurt kwam en sprak hij tamelijk vochtig.
Ik was bij de laatste die de kerk inging en overwoog waarbij ik me zou aansluiten. De enkelen die bij de pastoor zaten leken me geen belemmering en ik zat zo aan de andere kant op het schuifje te wachten. Toen begon de ellende. De biechtelinge die aan de beurt was kende de oefening van berouw niet. Hij voelde zich geroepen haar dat daar bij te brengen, maar het meisje kon nauwelijks een woord uitbrengen van de schrik. Hij sprak zo luid dat het door de hele Hasseltse kerk (Tilburg) te horen was en gaf het niet snel op.

Maar nu de trouwbiecht. Wij besloten naar de Kapucijnen te gaan op de Korvelseweg in Tilburg. (Dat deed toen zowat iedereen die we kenden). Onze biechtvader bleek een lieve oude man te zijn met een wit baardje. Het ging als volgt.
"Hoelang is het geleden dat je gebiecht hebt?"

"Dat weet ik niet meer."

Het was even stil. "Hoe leef je?"

"’s Morgens begin ik met de beste voornemens en voor ik ga slapen overdenk ik wat goed was en wat minder goed."

Ik kreeg de absolutie en de bevestiging dat ik zo door mocht gaan.
Geen penitentie, wel het verlangde document.