G.F.M. Beerens (Tilburg)

Wij woonden in Spoolde aan de IJssel. Dat was ’s morgens 5 kilometer lopen naar school in Zwolle, en ’s avonds weer dezelfde weg terug. Toen ook op zaterdagmorgen.

En op een zaterdag in 1936 was het gezamenlijk biechten onder leiding van de fraters, voor de eerste heilige communie.

Met een rein zieltje; ongehoorzaam geweest, brutaal geweest, zusje gepest, en nog wat verzonnen zondetjes, kom je dan om een uur of een als een engeltje thuis aangehuppeld.

Na het eten gebeurde het.

Moeder en oma (overgekomen uit Tilburg) zouden mij mijn communiepakje passen. Matrozenpakje met korte broek. Onder mijn shirt een door oma gebreid ‘lijfje’ met ‘sjaratel’, lange kousen en lakschoentjes met bandje en knoopje.

‘G.V.D., dat doe ik niet aan, ik ben geen meisje.’

"G.V.D." Ik schrok, maar geloof nu nog dat iedereen stokstijf stond.

‘Kom jongen’, zei oma. Ze pakte mijn hand, en zei: ‘Wij gaan samen even biechten.’

Hand in hand 5 kilometer heen naar de befaamde "Peperbus". De deken uit de pastorie gehaald; ik heb gezondigd met een grote vloek. 5 kilometer te voet weer terug.

De volgende dag heb ik mijn eerste communie gedaan in de bewuste outfit. Groot feest. Ik kreeg onder andere twee Maria-beeldjes, een Heilig Hart-beeldje, communiebord met beker, zilveren rozenkrans, servetring. Op de beeldjes na heb ik deze cadeautjes nog.

Van de familie uit Tilburg kreeg ik een step met lúchtbanden! En die had niemand, in heel Spoolde niet. Dik verdiend, dacht ik. Geen gevloek en gemopper op lijfje, ‘sjaratel’, enz., maar geduldig gedragen.