Brabant Cultureel • Brabant Literair
Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur
63ste Jaargang - juli 2013
| HOME BC / BL | Contact / Reageren | Archief Brabant Cultureel | Archief Brabant Literair |
Kees Hermis (Hulst 1941) debuteerde in 1977 met de dichtbundel Vrijgesproken. Sindsdien verschenen meerdere bundels met als recentste Stuiflicht, een bloemlezing van 25 jaar poëzie (2003), Gezongen steen (2008) en Tijdland (2010). Hermis woont en werkt in Sint-Oedenrode.
© Brabant Cultureel / Brabant Literair – juli 2013
Vier gedichten
door Kees Hermis
Dodenherdenking
Gesneden uit licht stonden zij op
gehoopt gedroomd gebeden
buiten verstand verschenen
Gestalten met onaardse stemmen
spraakmakend onaanraakbaar
gebroken uit hun stenen
hun opgedolven tempels en
onvergeten namen, uit zee
en zand zochten zij zich een weg
Totdat er wind opstak, een wolk
als rook hen aan het zicht onttrok
geen ogenblik, geen weten hen
meer ter sprake bracht
als waren zij er nooit geweest
in niets verdampt, verdwenen
Hergeboorte
Bezig een schim te worden van zichzelf,
onaanraakbaar autonoom aanwezig
probeerde zij te landen in woorden
die haar droegen om zich terug te geven
aan wie zij oorspronkelijk was
de kamer werd steeds meer van glas
met ramen die besloegen in vochtig
licht van zwaartekracht ontheven
door wanhoop, bijna roekeloos zocht
zij naar lettergrepen, de spelling van
haar naam – totdat zij zich hervond
verstaanbaar werden taal en werkelijkheid,
niet langer meer astraal maar
uitgesproken, aards, gegrond
zij was weer een verhaal dat bij
de gratie van zichzelf bestond
Zeeschap
Er gloeit een lichtfront aan de einder
dat de wind verbrandt, varen erheen
op afstand houdt
een onvoorspelbaar uur dat tussen nu
en dan met wantij is geladen en
een tijd verterend vuur
de lange deining van de zee wiegt ons
ademt ons langzaam voort
doet ons over het water staren
groeit ons een einde tegemoet of
een begin, het licht hangt scheef en
aarzelt, wij houden onze adem in
in alle talen zwijgen radar en radio
ons dieplood peilt, zoekt bodem maar
een anker werpen wij niet uit
wij kunnen niet van boord
worden tot gijzelaar gemaakt
van onze eigen boot
en onontkoombaar spelen wij
deze macabere roulette mee
van hetzij leven, hetzij dood
Woordland
In de richting van het woord
zocht ik het gezelschap van een taal
die namens mij zou spreken
men snijdt een brood
men kookt een ei
men vindt het vliegwiel uit
in een verstaan mij welgezind
dat woord voor woord eenduidig spreekt
klinkt door wat ik wil zeggen
men baart een kind
men doodt een kraai
men houdt iets voor gezien
niet anders dan zo onversneden
naar zijn wezen uitgesproken
doet het woord waar het voor staat