Brabant Cultureel • Brabant Literair

Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur

63ste Jaargang - juli 2013

Mijmering

door Marjolijn Sengers

Het Brabants Orkest heeft een nieuwe naam. Het is niet meer Het Brabants Orkest en dat voelt raar. Dat zal nog wel even duren. Eén orkest voor de zuidelijke provincies, het was niet tegen te houden en al lang bekend, maar met het onthullen van de naam was het ineens onontkoombaar. Bestuurders deden blij, prezen elkaar en de bereidwilligheid tot samenwerken. Musici stonden erbij en keken ernaar. Gelaten, niemand weet nog of-ie blijven mag en hoe bestendig de nieuwe constellatie is.

Het orkest is ouder dan ik ben. Het was er altijd. Een oom speelde er als concertmeester, als kind hoorde ik er David Oistrach, ik zag Hein Jordans parmantig rondstappen achter de coulissen. Met een fagotspelend vriendje trok ik mee van zaal naar zaal. Ik keek mijn ogen uit. Ik was er trots op dat ze tegen me spraken, zo gewoon, die orkestleden die ik grote talenten toedacht. Bij de blazers ging het er gemoedelijker aan toe dan bij de strijkers. Ze waren open, amicaal en luidruchtig, hielden elkaar graag voor de gek. Strijkers zaten strak in het pak, meer gesloten, minder in voor platte geintjes. De oom die concertmeester was kon er mee door. ‘Hij praat ook met de blazers,’ zei de bevriende fagottist, die niet in de gaten had hoe raak hij het verschil tussen strijkers en blazers omschreef.

Ik wil ze allemaal houden, de violiste met haar hoge hakken, de hoornist met z’n dikke buik, zij van pr en hij van logistiek.

Het oude maakt plaats voor het nieuwe. Maar soms kan dat nieuwe me gestolen worden. Onder welke naam dan ook.