Brabant Cultureel • Brabant Literair

Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur

63ste Jaargang - oktober 2014

©Brabant Cultureel – oktober 2014

Mijmering: Bril

door Marjolijn Sengers

Ze is tien en wil violiste worden. Ze twijfelt. Kan dat wel, vraagt ze haar lerares, ik heb een bril. De lerares lacht hartelijk; ze heeft nog jaren succes met dit verhaal. Het zit niet in de bril, zal ze hebben gezegd. Het gaat erom of je goed bent en hard wilt studeren. ’t Is even geleden dat die vraag werd gesteld, maar hij is actueel. Niet één violiste heeft een bril.

De topper van laatst ook niet. Verfrissend was ze. Niet mooi mooi, maar menselijk mooi. Niet poezelig mooi, maar gebruiksmooi. Ze was mooi omdat ze echt was. Ze had geleerd een zaal te bespelen en wist wanneer ze beet had, maar daarachter zat weinig franje.

Uiterlijk vertoon is steeds belangrijker op de klassieke podia. Vrouwelijk uiterlijk vertoon, wel te verstaan. Hoewel mannen er ook tegenwoordig ook wat van kunnen. Ze zijn allemaal bloedmooi, die vrouwen, meisjes nog. Slank, strak in de schouderblote jurk, met meedeinende haren. Een lelijke violiste ken ik niet, een dikke pianiste ook niet, een zangeres met bril is onbestaanbaar. Het oog heeft wat nodig, maar uiterlijke schoonheid lijkt ook in de klassieke muziek vooruit te lopen op innerlijke.

Ze zijn goed, al die meiden, dat wel, zo goed dat je niet snapt hoe het kan. Maar toch vraag ik me af waar ze zijn, de dikke, loensende, piekharige en pokdalige talenten. Ik zou er extra hard voor klappen.