Brabant Cultureel • Brabant Literair

Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur

63ste Jaargang - december 2014

©Brabant Cultureel – december 2014

Mijmering: Mozart

door Marjolijn Sengers

Hij hangt in zijn stoel. Kin op de borst, rug bol, de lange benen hoekig vooruitgestoken, de handen doelloos in zijn schoot. Aan zijn rolstoel hangen zakken, in en uit de rolstoel gaat niet meer vanzelf. Contact is moeilijk. Soms vang je zijn blik maar of hij je ziet, je weet het niet.

’n Verzorgende draait om hem heen. Met eten en drinken, met medicijnen, met doekjes om zijn mond af te vegen. Veel bezoek krijgt hij niet, zijn vrouw is overleden, zijn kinderen wonen ver weg, vrienden en kennissen zijn oud en hebben de handen vol aan zichzelf. ’s Morgens wordt hij achter de tafel geschoven, waar hij een groot deel van de dag zit. Naast mijn tante, die ik geregeld bezoek. Er klinkt muziek in de huiskamer, vaak dezelfde, rustig, de opvulling van een achtergrond waarin weinig moois te horen is. Ze kennen elkaar, mijn tante en hij, ze zijn gewend aan elkaars woordenloze gezelschap.

Ik roer mijn tante’s thee en de zijne. Zijn rechterhand ligt op tafel. Zijn vingers bewegen. ‘Ooaa,’, hoor ik hem brommen. ‘Ooaa, ooaa, ooaa.’ ‘Dat zegt hij vaker,’ zegt de verzorgende, die peperkoek snijdt, ‘o ja hè, meneer Van Dijk?’

Meneer Van Dijk reageert ongeduldig. ‘Ooaa, ooaa,’ bromt hij weer, nu luider, zijn lijf onrustig, zijn hand gebarend in de lucht. ‘Ja hè, lieverd, o ja,’ zegt de verzorgende onverstoorbaar, terwijl ze een stuk peperkoek op zijn bordje legt.

Meneer Van Dijk heeft er genoeg van. Hij slaat op tafel, thee en peperkoek vliegen alle kanten op. ‘OOAA,’ brult hij, als een gepijnigd dier. De verzorgende kijkt verbaasd naar de ravage en naar mij: als jij het weet mag je het zeggen. In de stilte na de klap hoor ik op de achtergrond de muziek. ‘Mozart,’ zeg ik tegen hem, ‘u hoort Mozart!’ Hij zakt terug in zijn stoel, ontspant en kijkt me aan.

Even is er contact, de grijze ogen helder. ‘Ooaa,’ bromt hij tevreden.