Brabant Cultureel • Brabant Literair
Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur
64ste Jaargang -nummer 6, december 2015
| HOME BC / BL | Contact / Reageren | Archief Brabant Cultureel | Archief Brabant Literair |
¶ Huub van Esch (Haaren 1970) werkt in deeltijd als productiemedewerker. De meeste tijd besteedt hij aan het schrijven van gedichten. Hij publiceerde eerder in Schoon schip, in de verzamelbundel Echte inkt van uitgeverij Opwenteling en in enkele verzamelbundeltjes samengesteld uit wedstrijden van uitgeverij Kontrast. Winnaar finale Brabant Gedicht 2006 te Leuven.
©Brabant Cultureel – december 2015
Twee gedichten
door Huub van Esch
mulambo chegou pra detonar
essa porra, Soulfly
DE ZENUWEN zijn stuk door lauw
en in zichzelf gekeerd ongeluk,
zo leugenachtig leeft de contemplatieve
geneugte door de lafheid van de teugel,
het werd een dode ambitie die ik nastreef,
zelfs de mussen vallen uit de takken
nu ik om geen gunsten nog vraag,
de maan is leeg, het water opgedroogd,
niets beweegt dan het eenmalige geluid
waarmee de godvruchtige huid
als een voormalige last naar beneden valt
waar ik haar oppak om haar in tweevoud
naar de zon te dragen als een goede
laatste karmelieter daad –
de billen bloot zo laat ik
de voortdurende hunkering
naar onbeweeglijke eigenheid achter mij
door haar niet langer nog in zekerheden
uit te strekken zoals de malloot in mij
met zijn halsstarrig gelijk de dagen telt
op het verlangen naar vrome verlossing
wachtend in zijn graf –
het zal niet langer rustig zijn
in het universum nu ik weer ben opgestaan.
OOK IK KREEG in de vroege lente
de gruwelijke onuitstaanbare lach van een gek,
ik begon zelfs te spreken in tongen,
werd groen, ondoenlijk
en profeteerde de eigen miserabele neergang
haastig dichterbij
zonder enige medestrijders,
de hel heb ik gezocht
en wormen gevonden
als zwaargewonde soldaat
in de natte bossen,
in de nacht krijste ik zoals wilde dieren doen
maar stierf inwendig aan lamlendigheid
door ongebreideld opgehitste
calamiteiten in het brein
die altijd dubbelslachtig
de losgeslagen sporen
naar het zuivere gemoed
zonder verder machtsvertoon
in zware zwarte archaïsche brokken
van eentonige gedachten
over de rand van de landerijen van het toelaatbare dwong
terwijl ik spottend lachte naar de eeuwigheid
waaraan de oude dichters met
hun allerlaagste allooi
het korte leven ooit vergooiden
in uiterst grauwe
en verwerpelijk uitgestrekte consequenties
voor deugd en zedigheid.