|
|
|
Je allereerste
herinnering
Ik
ken een antiquaar die alles wat hij in boeken tegenkomt in een
apart laatje legt. Er zitten briefjes bij, postzegels, medailles,
bidprentjes en foto’s. Zelf heb ik ook wel eens een fotootje
aangetroffen in een oud boek en dat was dit kiekje. Wat voor boek
het was is me ontschoten, maar dat is ook helemaal niet
belangrijk. Het zou waarschijnlijk ook niks geholpen hebben om wat
meer te weten te komen over de mensen op de foto. Een kind op de
schoot van zijn moeder waarschijnlijk. Een jongetje. Of toch een
meisje? Het is vooral de blik waarmee dat kleine kind de wereld in
kijkt die me treft. Mankeert het iets aan zijn ogen? Maar een
zorgenkindje, nee, dat zou ik niet zeggen. Er liggen nog maar een
paar stukjes van de witte snee brood op het bordje en het kind eet
zo te zien rustig verder terwijl zijn moeder flink doorpraat. Nee,
ze zijn niet thuis. Aan dat linker stoeltje te zien denk ik eerder
aan een café – ook de donkerte rechts waarin een schoen
opblinkt past daar wel bij. Misschien een familiefeestje, de
kleine is wakker geworden en krijgt ook wat te eten en te drinken.
Misschien is het zo’n zeldzaam moment dat je je vele jaren later
weer herinnert, je allereerste herinnering. Dat een deur opeens
open ging, dat je uit bed getild werd, naar beneden gedragen en
opeens in een helverlichte ruimte was met overal mensen om je heen
en de geur van sigaren en sigaretten en de hoge stem van je
moeder.
|
|
|