Mijn neef Maarten Mandos hoort tot de mensen die duidelijk een stempel op mijn leven hebben gezet. In de goede zin des woords, wel te verstaan. Hij was het die me het eerst mee nam, de natuur in, om te kijken en luisteren naar vogels. Ik was een jaar of twaalf en we struinden dacht ik door een of ander moerasje langs het kanaal.

Niet lang daarna ging ook een andere neef mee, Antonie Mandos. Ditmaal fietsten we naar de Beekse Hei - ja, zo heette het gebied waar tegenwoordig de leeuwen van Safaripark Beekse Bergen rondlopen. Wij moesten het toen doen met kevers, veldleeuweriken en kieviten, tormentil, pijpestrootjes en ja, ik meen dat we die keer ook mierenleeuwen uit hun holletje probeerden te lokken.

Maarten, die een jaar of vier ouder was dan wij, wist veel van vogels en nam ons vaker mee op excursie, zoals dat heette. Later, toen hij biologie ging studeren in Utrecht, trokken wij zelf de natuur in. En dat betekende hele of halve dagen doorbrengen op De Utrecht, aan het Galgeven, op de Campina of in De Rauwbraken. Ja, vooral de Rauwbraken aan de oostelijke kant van Tilburg werd ons favoriete gebied - voordat het helemaal opgespoten werd en veranderde in een industrieterrein. We hebben er ooit zelfs de griel gezien - en Maarten was daar bij.

Bijna een halve eeuw later komen we elkaar nog steeds tegen, af en toe. Maarten, die weer in Hilvarenbeek is komen wonen, kijkt nog altijd graag naar vogels maar houdt zich de laatste tijd ook fanatiek bezig met het inventariseren van mossen. "En ik heb er nu een nieuwe hobby bij", zo vertelde hij me de laatste keer dat ik hem weer eens zag. "Sieralgen".

Sieralgen? Dat vroeg om een toelichting:

"Uit een klein vennetje op de Regte Hei neem ik wat waterplanten mee. Daaruit knijp ik één druppel water. Met het blote oog niets aan te zien. Maar door de microscoop zie ik volop boeiende vormen voorbijkomen. Maansikkels, schijven, bootjes, celdraden, veel tweelingcellen. Dit zijn sieralgen, ééncellige waterplantjes, in allerlei soorten en formaten. Ik fotografeer ze ook."

Hij liet me de resultaten zien. Wonderlijke vormen. Maar minstens zo wonderlijk: om die vormen vast te leggen had hij geen peperdure apparatuur nodig. De lens van een eenvoudig compactcameraatje bleek perfect te passen op de oculair van zijn microscoop en zo maakt hij nu talloze foto's, waarvan we hier boven een voorbeeld zien.

.