Rare kwibus

En gelachen dat we hebben. Ook de Lange was er en zoals gewoonlijk had ie zijn Kodak bij zich zodat we allemaal op de foto moesten. Hij moet de afgelopen jaren al honderden, wat zeg ik: misschien wel duizend foto's van ons hebben gemaakt. Onder het hertengewei, achter de pianola, met Rika in de draaimolen, bij de kippen van Lowie, in de theetuin en natuurlijk ook aan de bar, vooral aan de bar. En wat hij met al die kiekjes doet mag de duivel weten. (Dat zeg ik liever dan God). Hij zegt dat ie ze allemaal in een grote kist bewaart. "En de mooiste gaan in het album", Ja, zeker de mooie meiden, zeggen wij wel eens. Maar daar praat hij over heen. "Een dooie fazant is ook mooi voor op de foto", zei-t-ie laatst. "Maar daar hoef ik bij jullie niet mee aan te komen."

Enfin, het was al ver na middernacht, we zaten daar nog wat te drinken en Jo had de klok al geluid voor de laatste ronde toen opeens de buitendeur openging. Nou, ik viel bijna van m'n kruk. Van schrik. Stond daar een soort clown in een lange geruite kamerjas met zo'n piepklein hoedje op z'n hoofd. En wat het rare was, hij jankte. Heel zachtjes. "Goedenavond meneer, wat mankeert er als ik vragen mag", vroeg Jo heel deftig. "Bent u misschien de weg kwijt?" Van Genk begon te lachen en toen volgde de rest. Ja, zelfs de clown lachte een beetje mee. Maar echt vrolijk wilde ie maar niet worden. Ik vond het maar een rare kwibus.

Het zal wel aan de drank gelegen hebben maar achteraf begrijp ik niet waarom niemand hem gevraagd heeft waar hij vandaan kwam. Niemand weet ook waar hij na sluitingstijd naartoe gegaan is. Het is dat de Lange een foto van 'm gemaakt heeft, anders had je nog kunnen denken dat we te diep in het glaasje hadden gekeken.